غزل شماره 22 دیوان حافظ، چو بشنوي سخن اهل دل مگو که خطاست + با تعبیر فال
چو بشنوي سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نه اي جان من خطا اين جاست
سرم به دنيي و عقبي فرو نمي آيد
تبارک الله از اين فتنه ها که در سر ماست
در اندرون من خسته دل ندانم کيست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست
دلم ز پرده برون شد کجايي اي مطرب
بنال هان که از اين پرده کار ما به نواست
مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظر من چنين خوشش آراست
نخفته ام ز خيالي که مي پزد دل من
خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست
چنين که صومعه آلوده شد ز خون دلم
گرم به باده بشوييد حق به دست شماست
از آن به دير مغانم عزيز مي دارند
که آتشي که نميرد هميشه در دل ماست
چه ساز بود که در پرده مي زد آن مطرب
که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست
نداي عشق تو ديشب در اندرون دادند
فضاي سينه حافظ هنوز پر ز صداست
تعبیر غزل شماره 22 دیوان حافظ ، چو بشنوي سخن اهل دل مگو که خطاست
"غرور را کنار بگذار و از مشورت با اهل فن و کسانی که دانایی و تجربه دارند بهره‌برداری کن تا از اشتباهات و خطاها دور باشی. زمانی که احساس خستگی و سردرگمی می‌کنی، بدان که درونت نیاز به آرامش دارد. در این لحظات سخت، به ائمه معصومین توسل کن و از آنها یاری بخواه تا به حقیقت و روشنایی دست یابی.
دنیا و تجملات فانی آن به تو تعلق ندارد، پس از آن دل نکَن و به چیزهای پایدار و باقیات توجه کن. بر این اساس، قلبت را با یاد خداوند پر کن، زیرا تنها در این یاد است که آرامش واقعی و خوشبختی پیدا می‌شود. با ذکر و یاد خدا، به آرامش درونی خواهی رسید و به وصال یار و هدف نهایی‌ات خواهی رسید.س"
